Präsens Indikativ
| |
Aktiv |
|
| 1. Person Singular |
conclamito
|
ich rufe |
| 2. Person Singular |
conclamitas
|
du rufst |
| 3. Person Singular |
conclamitat
|
er/sie/es ruft |
| 1. Person Plural |
conclamitamus
|
wir rufen |
| 2. Person Plural |
conclamitatis
|
ihr ruft |
| 3. Person Plural |
conclamitant
|
sie rufen |
| |
Passiv |
|
| 1. Person Singular |
conclamitor
|
ich werde gerufen |
| 2. Person Singular |
conclamitaris conclamitare
|
du wirst gerufen |
| 3. Person Singular |
conclamitatur
|
er/sie/es wird gerufen |
| 1. Person Plural |
conclamitamur
|
wir werden gerufen |
| 2. Person Plural |
conclamitamini
|
ihr werdet gerufen |
| 3. Person Plural |
conclamitantur
|
sie werden gerufen |
Präsens Konjunktiv
| |
Aktiv |
|
| 1. Person Singular |
conclamitem
|
ich rufe |
| 2. Person Singular |
conclamites
|
du rufest |
| 3. Person Singular |
conclamitet
|
er/sie/es rufe |
| 1. Person Plural |
conclamitemus
|
wir rufen |
| 2. Person Plural |
conclamitetis
|
ihr rufet |
| 3. Person Plural |
conclamitent
|
sie rufen |
| |
Passiv |
|
| 1. Person Singular |
conclamiter
|
ich werde gerufen |
| 2. Person Singular |
conclamiteris conclamitere
|
du werdest gerufen |
| 3. Person Singular |
conclamitetur
|
er/sie/es werde gerufen |
| 1. Person Plural |
conclamitemur
|
wir werden gerufen |
| 2. Person Plural |
conclamitemini
|
ihr werdet gerufen |
| 3. Person Plural |
conclamitentur
|
sie werden gerufen |
Imperfekt Indikativ
| |
Aktiv |
|
| 1. Person Singular |
conclamitabam
|
ich rief |
| 2. Person Singular |
conclamitabas
|
du riefst |
| 3. Person Singular |
conclamitabat
|
er/sie/es rief |
| 1. Person Plural |
conclamitabamus
|
wir riefen |
| 2. Person Plural |
conclamitabatis
|
ihr rieft |
| 3. Person Plural |
conclamitabant
|
sie riefen |
| |
Passiv |
|
| 1. Person Singular |
conclamitabar
|
ich wurde gerufen |
| 2. Person Singular |
conclamitabaris conclamitabare
|
du wurdest gerufen |
| 3. Person Singular |
conclamitabatur
|
er/sie/es wurde gerufen |
| 1. Person Plural |
conclamitabamur
|
wir wurden gerufen |
| 2. Person Plural |
conclamitabamini
|
ihr wurdet gerufen |
| 3. Person Plural |
conclamitabantur
|
sie wurden gerufen |
Imperfekt Konjunktiv
| |
Aktiv |
|
| 1. Person Singular |
conclamitarem
|
ich riefe |
| 2. Person Singular |
conclamitares
|
du riefest |
| 3. Person Singular |
conclamitaret
|
er/sie/es riefe |
| 1. Person Plural |
conclamitaremus
|
wir riefen |
| 2. Person Plural |
conclamitaretis
|
ihr riefet |
| 3. Person Plural |
conclamitarent
|
sie riefen |
| |
Passiv |
|
| 1. Person Singular |
conclamitarer
|
ich würde gerufen |
| 2. Person Singular |
conclamitareris conclamitarere
|
du würdest gerufen |
| 3. Person Singular |
conclamitaretur
|
er/sie/es würde gerufen |
| 1. Person Plural |
conclamitaremur
|
wir würden gerufen |
| 2. Person Plural |
conclamitaremini
|
ihr würdet gerufen |
| 3. Person Plural |
conclamitarentur
|
sie würden gerufen |
Futur I
| |
Aktiv |
|
| 1. Person Singular |
conclamitabo
|
ich werde rufen |
| 2. Person Singular |
conclamitabis
|
du wirst rufen |
| 3. Person Singular |
conclamitabit
|
er/sie/es wird rufen |
| 1. Person Plural |
conclamitabimus
|
wir werden rufen |
| 2. Person Plural |
conclamitabitis
|
ihr werdet rufen |
| 3. Person Plural |
conclamitabunt
|
sie werden rufen |
| |
Passiv |
|
| 1. Person Singular |
conclamitabor
|
ich werde gerufen |
| 2. Person Singular |
conclamitaberis conclamitabere
|
du wirst gerufen |
| 3. Person Singular |
conclamitabitur
|
er/sie/es wird gerufen |
| 1. Person Plural |
conclamitabimur
|
wir werden gerufen |
| 2. Person Plural |
conclamitabimini
|
ihr werdet gerufen |
| 3. Person Plural |
conclamitabuntur
|
sie werden gerufen |
Perfekt Indikativ
| |
Aktiv |
|
| 1. Person Singular |
conclamitavi
|
ich habe gerufen |
| 2. Person Singular |
conclamitavisti
|
du hast gerufen |
| 3. Person Singular |
conclamitavit
|
er/sie/es hat gerufen |
| 1. Person Plural |
conclamitavimus
|
wir haben gerufen |
| 2. Person Plural |
conclamitavistis
|
ihr habt gerufen |
| 3. Person Plural |
conclamitaverunt conclamitavere
|
sie haben gerufen |
| |
Passiv |
|
| 1. Person Singular |
conclamitatus sum
|
ich bin gerufen worden |
| 2. Person Singular |
conclamitatus es
|
du bist gerufen worden |
| 3. Person Singular |
conclamitatus est
|
er/sie/es ist gerufen worden |
| 1. Person Plural |
conclamitati sumus
|
wir sind gerufen worden |
| 2. Person Plural |
conclamitati estis
|
ihr seid gerufen worden |
| 3. Person Plural |
conclamitati sunt
|
sie sind gerufen worden |
Perfekt Konjunktiv
| |
Aktiv |
|
| 1. Person Singular |
conclamitaverim
|
ich habe gerufen |
| 2. Person Singular |
conclamitaveris
|
du habest gerufen |
| 3. Person Singular |
conclamitaverit
|
er/sie/es habe gerufen |
| 1. Person Plural |
conclamitaverimus
|
wir haben gerufen |
| 2. Person Plural |
conclamitaveritis
|
ihr habet gerufen |
| 3. Person Plural |
conclamitaverint
|
sie haben gerufen |
| |
Passiv |
|
| 1. Person Singular |
conclamitatus sim
|
ich sei gerufen worden |
| 2. Person Singular |
conclamitatus sis
|
du seiest gerufen worden |
| 3. Person Singular |
conclamitatus sit
|
er/sie/es sei gerufen worden |
| 1. Person Plural |
conclamitati simus
|
wir seien gerufen worden |
| 2. Person Plural |
conclamitati sitis
|
ihr seiet gerufen worden |
| 3. Person Plural |
conclamitati sint
|
sie seien gerufen worden |
Plusquamperfekt Indikativ
| |
Aktiv |
|
| 1. Person Singular |
conclamitaveram
|
ich hatte gerufen |
| 2. Person Singular |
conclamitaveras
|
du hattest gerufen |
| 3. Person Singular |
conclamitaverat
|
er/sie/es hatte gerufen |
| 1. Person Plural |
conclamitaveramus
|
wir hatten gerufen |
| 2. Person Plural |
conclamitaveratis
|
ihr hattet gerufen |
| 3. Person Plural |
conclamitaverant
|
sie hatten gerufen |
| |
Passiv |
|
| 1. Person Singular |
conclamitatus eram
|
ich war gerufen worden |
| 2. Person Singular |
conclamitatus eras
|
du warst gerufen worden |
| 3. Person Singular |
conclamitatus erat
|
er/sie/es war gerufen worden |
| 1. Person Plural |
conclamitati eramus
|
wir waren gerufen worden |
| 2. Person Plural |
conclamitati eratis
|
ihr warst gerufen worden |
| 3. Person Plural |
conclamitati erant
|
sie waren gerufen worden |
Plusquamperfekt Konjunktiv
| |
Aktiv |
|
| 1. Person Singular |
conclamitavissem
|
ich hätte gerufen |
| 2. Person Singular |
conclamitavisses
|
du hättest gerufen |
| 3. Person Singular |
conclamitavisset
|
er/sie/es hätte gerufen |
| 1. Person Plural |
conclamitavissemus
|
wir hätten gerufen |
| 2. Person Plural |
conclamitavissetis
|
ihr hättet gerufen |
| 3. Person Plural |
conclamitavissent
|
sie hätten gerufen |
| |
Passiv |
|
| 1. Person Singular |
conclamitatus essem
|
ich wäre gerufen worden |
| 2. Person Singular |
conclamitatus esses
|
du wärest gerufen worden |
| 3. Person Singular |
conclamitatus esset
|
er/sie/es wäre gerufen worden |
| 1. Person Plural |
conclamitati essemus
|
wir wären gerufen worden |
| 2. Person Plural |
conclamitati essetis
|
ihr wäret gerufen worden |
| 3. Person Plural |
conclamitati essent
|
sie wären gerufen worden |
Futur II
| |
Aktiv |
|
| 1. Person Singular |
conclamitavero
|
ich werde gerufen haben |
| 2. Person Singular |
conclamitaveris
|
du wirst gerufen haben |
| 3. Person Singular |
conclamitaverit
|
er/sie/es wird gerufen haben |
| 1. Person Plural |
conclamitaverimus
|
wir werden gerufen haben |
| 2. Person Plural |
conclamitaveritis
|
ihr werdet gerufen haben |
| 3. Person Plural |
conclamitaverint
|
sie werden gerufen haben |
| |
Passiv |
|
| 1. Person Singular |
conclamitatus ero
|
ich werde gerufen worden sein |
| 2. Person Singular |
conclamitatus eris
|
du werdest gerufen worden sein |
| 3. Person Singular |
conclamitatus erit
|
er/sie/es werde gerufen worden sein |
| 1. Person Plural |
conclamitati erimus
|
wir werden gerufen worden sein |
| 2. Person Plural |
conclamitati eritis
|
ihr werdet gerufen worden sein |
| 3. Person Plural |
conclamitati erunt
|
sie werden gerufen worden sein |
Infinite
| |
Aktiv |
|
| Gleichzeitigkeit |
conclamitare
|
rufen |
| Vorzeitigkeit |
conclamitavisse
|
gerufen haben |
| Nachzeitigkeit |
conclamitaturum esse
|
rufen werden |
| |
Passiv |
|
| Gleichzeitigkeit |
conclamitari conclamitarier
|
gerufen werden |
| Vorzeitigkeit |
conclamitatum esse
|
gerufen worden sein |
| Nachzeitigkeit |
conclamitatum iri
|
künftig gerufen werden |
Imperative
Imperativ I
| |
Latein |
Deutsch |
| 2. Person Singular |
conclamita
|
rufe; ruf! |
| 2. Person Plural |
conclamitate
|
ruft! |
Imperativ II
| |
Latein |
| 2. Person Singular |
conclamitato
|
| 3. Person Singular |
conclamitato
|
| 2. Person Plural |
conclamitatote
|
| 3. Person Plural |
conclamitanto
|
Gerundium
| |
Latein |
Deutsch |
| Nominativ |
conclamitare
|
das Rufen |
| Genitiv |
conclamitandi
|
des Rufens |
| Dativ |
conclamitando
|
dem Rufen |
| Akkusativ |
conclamitandum
|
das Rufen |
| Ablativ |
conclamitando
|
durch das Rufen |
| Vokativ |
conclamitande
|
Rufen! |
Gerundivum
Singular
| |
Maskulinum |
Femininum |
Neutrum |
| Nominativ |
conclamitandus
|
conclamitanda
|
conclamitandum
|
| Genitiv |
conclamitandi
|
conclamitandae
|
conclamitandi
|
| Dativ |
conclamitando
|
conclamitandae
|
conclamitando
|
| Akkusativ |
conclamitandum
|
conclamitandam
|
conclamitandum
|
| Ablativ |
conclamitando
|
conclamitanda
|
conclamitando
|
| Vokativ |
conclamitande
|
conclamitanda
|
conclamitandum
|
Plural
| Nominativ |
conclamitandi
|
conclamitandae
|
conclamitanda
|
| Genitiv |
conclamitandorum
|
conclamitandarum
|
conclamitandorum
|
| Dativ |
existiert nicht |
existiert nicht |
existiert nicht |
| Akkusativ |
conclamitandos
|
conclamitandas
|
conclamitanda
|
| Ablativ |
existiert nicht |
existiert nicht |
existiert nicht |
| Vokativ |
conclamitandi
|
conclamitandae
|
conclamitanda
|
Partizipien
Gleichzeitigkeit (Partizip Präsens Aktiv)
Singular
| |
Maskulinum |
Femininum |
Neutrum |
| Nominativ |
conclamitans
|
conclamitans
|
conclamitans
|
| Genitiv |
conclamitantis
|
conclamitantis
|
conclamitantis
|
| Dativ |
conclamitanti
|
conclamitanti
|
conclamitanti
|
| Akkusativ |
conclamitantem
|
conclamitantem
|
conclamitans
|
| Ablativ |
conclamitanti conclamitante
|
conclamitanti conclamitante
|
conclamitanti conclamitante
|
| Vokativ |
conclamitans
|
conclamitans
|
conclamitans
|
Plural
| Nominativ |
conclamitantes
|
conclamitantes
|
conclamitantia
|
| Genitiv |
conclamitantium conclamitantum
|
conclamitantium conclamitantum
|
conclamitantium conclamitantum
|
| Dativ |
conclamitantibus
|
conclamitantibus
|
conclamitantibus
|
| Akkusativ |
conclamitantes
|
conclamitantes
|
conclamitantia
|
| Ablativ |
conclamitantibus
|
conclamitantibus
|
conclamitantibus
|
| Vokativ |
conclamitantes
|
conclamitantes
|
conclamitantia
|
Vorzeitigkeit (Partizip Perfekt Passiv)
Singular
| |
Maskulinum |
Femininum |
Neutrum |
| Nominativ |
conclamitatus
|
conclamitata
|
conclamitatum
|
| Genitiv |
conclamitati
|
conclamitatae
|
conclamitati
|
| Dativ |
conclamitato
|
conclamitatae
|
conclamitato
|
| Akkusativ |
conclamitatum
|
conclamitatam
|
conclamitatum
|
| Ablativ |
conclamitato
|
conclamitata
|
conclamitato
|
| Vokativ |
conclamitate
|
conclamitata
|
conclamitatum
|
Plural
| Nominativ |
conclamitati
|
conclamitatae
|
conclamitata
|
| Genitiv |
conclamitatorum
|
conclamitatarum
|
conclamitatorum
|
| Dativ |
conclamitatis
|
conclamitatis
|
conclamitatis
|
| Akkusativ |
conclamitatos
|
conclamitatas
|
conclamitata
|
| Ablativ |
conclamitatis
|
conclamitatis
|
conclamitatis
|
| Vokativ |
conclamitati
|
conclamitatae
|
conclamitata
|
Nachzeitigkeit (Partizip Futur Aktiv)
Singular
| |
Maskulinum |
Femininum |
Neutrum |
| Nominativ |
conclamitaturus
|
conclamitatura
|
conclamitaturum
|
| Genitiv |
conclamitaturi
|
conclamitaturae
|
conclamitaturi
|
| Dativ |
conclamitaturo
|
conclamitaturae
|
conclamitaturo
|
| Akkusativ |
conclamitaturum
|
conclamitaturam
|
conclamitaturum
|
| Ablativ |
conclamitaturo
|
conclamitatura
|
conclamitaturo
|
| Vokativ |
conclamitature
|
conclamitatura
|
conclamitaturum
|
Plural
| Nominativ |
conclamitaturi
|
conclamitaturae
|
conclamitatura
|
| Genitiv |
conclamitaturorum
|
conclamitaturarum
|
conclamitaturorum
|
| Dativ |
conclamitaturis
|
conclamitaturis
|
conclamitaturis
|
| Akkusativ |
conclamitaturos
|
conclamitaturas
|
conclamitatura
|
| Ablativ |
conclamitaturis
|
conclamitaturis
|
conclamitaturis
|
| Vokativ |
conclamitaturi
|
conclamitaturae
|
conclamitatura
|
Supina
| Supin I |
Supin II |
conclamitatum
|
conclamitatu
|
Präsens Indikativ
| |
Aktiv |
|
| 1. Person Singular |
conclamito
|
ich schreie |
| 2. Person Singular |
conclamitas
|
du schreist |
| 3. Person Singular |
conclamitat
|
er/sie/es schreit |
| 1. Person Plural |
conclamitamus
|
wir schreien |
| 2. Person Plural |
conclamitatis
|
ihr schreit |
| 3. Person Plural |
conclamitant
|
sie schreien |
| |
Passiv |
|
| 1. Person Singular |
conclamitor
|
ich werde geschrieen; geschrien |
| 2. Person Singular |
conclamitaris conclamitare
|
du wirst geschrieen; geschrien |
| 3. Person Singular |
conclamitatur
|
er/sie/es wird geschrieen; geschrien |
| 1. Person Plural |
conclamitamur
|
wir werden geschrieen; geschrien |
| 2. Person Plural |
conclamitamini
|
ihr werdet geschrieen; geschrien |
| 3. Person Plural |
conclamitantur
|
sie werden geschrieen; geschrien |
Präsens Konjunktiv
| |
Aktiv |
|
| 1. Person Singular |
conclamitem
|
ich schreie |
| 2. Person Singular |
conclamites
|
du schreiest |
| 3. Person Singular |
conclamitet
|
er/sie/es schreie |
| 1. Person Plural |
conclamitemus
|
wir schreien |
| 2. Person Plural |
conclamitetis
|
ihr schreiet |
| 3. Person Plural |
conclamitent
|
sie schreien |
| |
Passiv |
|
| 1. Person Singular |
conclamiter
|
ich werde geschrieen; geschrien |
| 2. Person Singular |
conclamiteris conclamitere
|
du werdest geschrieen; geschrien |
| 3. Person Singular |
conclamitetur
|
er/sie/es werde geschrieen; geschrien |
| 1. Person Plural |
conclamitemur
|
wir werden geschrieen; geschrien |
| 2. Person Plural |
conclamitemini
|
ihr werdet geschrieen; geschrien |
| 3. Person Plural |
conclamitentur
|
sie werden geschrieen; geschrien |
Imperfekt Indikativ
| |
Aktiv |
|
| 1. Person Singular |
conclamitabam
|
ich schrie |
| 2. Person Singular |
conclamitabas
|
du schriest |
| 3. Person Singular |
conclamitabat
|
er/sie/es schrie |
| 1. Person Plural |
conclamitabamus
|
wir schrien |
| 2. Person Plural |
conclamitabatis
|
ihr schriet |
| 3. Person Plural |
conclamitabant
|
sie schrien |
| |
Passiv |
|
| 1. Person Singular |
conclamitabar
|
ich wurde geschrieen; geschrien |
| 2. Person Singular |
conclamitabaris conclamitabare
|
du wurdest geschrieen; geschrien |
| 3. Person Singular |
conclamitabatur
|
er/sie/es wurde geschrieen; geschrien |
| 1. Person Plural |
conclamitabamur
|
wir wurden geschrieen; geschrien |
| 2. Person Plural |
conclamitabamini
|
ihr wurdet geschrieen; geschrien |
| 3. Person Plural |
conclamitabantur
|
sie wurden geschrieen; geschrien |
Imperfekt Konjunktiv
| |
Aktiv |
|
| 1. Person Singular |
conclamitarem
|
ich schrie |
| 2. Person Singular |
conclamitares
|
du schriest |
| 3. Person Singular |
conclamitaret
|
er/sie/es schrie |
| 1. Person Plural |
conclamitaremus
|
wir schrien |
| 2. Person Plural |
conclamitaretis
|
ihr schriet |
| 3. Person Plural |
conclamitarent
|
sie schrien |
| |
Passiv |
|
| 1. Person Singular |
conclamitarer
|
ich würde geschrieen; geschrien |
| 2. Person Singular |
conclamitareris conclamitarere
|
du würdest geschrieen; geschrien |
| 3. Person Singular |
conclamitaretur
|
er/sie/es würde geschrieen; geschrien |
| 1. Person Plural |
conclamitaremur
|
wir würden geschrieen; geschrien |
| 2. Person Plural |
conclamitaremini
|
ihr würdet geschrieen; geschrien |
| 3. Person Plural |
conclamitarentur
|
sie würden geschrieen; geschrien |
Futur I
| |
Aktiv |
|
| 1. Person Singular |
conclamitabo
|
ich werde schreien |
| 2. Person Singular |
conclamitabis
|
du wirst schreien |
| 3. Person Singular |
conclamitabit
|
er/sie/es wird schreien |
| 1. Person Plural |
conclamitabimus
|
wir werden schreien |
| 2. Person Plural |
conclamitabitis
|
ihr werdet schreien |
| 3. Person Plural |
conclamitabunt
|
sie werden schreien |
| |
Passiv |
|
| 1. Person Singular |
conclamitabor
|
ich werde geschrieen; geschrien |
| 2. Person Singular |
conclamitaberis conclamitabere
|
du wirst geschrieen; geschrien |
| 3. Person Singular |
conclamitabitur
|
er/sie/es wird geschrieen; geschrien |
| 1. Person Plural |
conclamitabimur
|
wir werden geschrieen; geschrien |
| 2. Person Plural |
conclamitabimini
|
ihr werdet geschrieen; geschrien |
| 3. Person Plural |
conclamitabuntur
|
sie werden geschrieen; geschrien |
Perfekt Indikativ
| |
Aktiv |
|
| 1. Person Singular |
conclamitavi
|
ich habe geschrieen; geschrien |
| 2. Person Singular |
conclamitavisti
|
du hast geschrieen; geschrien |
| 3. Person Singular |
conclamitavit
|
er/sie/es hat geschrieen; geschrien |
| 1. Person Plural |
conclamitavimus
|
wir haben geschrieen; geschrien |
| 2. Person Plural |
conclamitavistis
|
ihr habt geschrieen; geschrien |
| 3. Person Plural |
conclamitaverunt conclamitavere
|
sie haben geschrieen; geschrien |
| |
Passiv |
|
| 1. Person Singular |
conclamitatus sum
|
ich bin geschrieen; geschrien worden |
| 2. Person Singular |
conclamitatus es
|
du bist geschrieen; geschrien worden |
| 3. Person Singular |
conclamitatus est
|
er/sie/es ist geschrieen; geschrien worden |
| 1. Person Plural |
conclamitati sumus
|
wir sind geschrieen; geschrien worden |
| 2. Person Plural |
conclamitati estis
|
ihr seid geschrieen; geschrien worden |
| 3. Person Plural |
conclamitati sunt
|
sie sind geschrieen; geschrien worden |
Perfekt Konjunktiv
| |
Aktiv |
|
| 1. Person Singular |
conclamitaverim
|
ich habe geschrieen; geschrien |
| 2. Person Singular |
conclamitaveris
|
du habest geschrieen; geschrien |
| 3. Person Singular |
conclamitaverit
|
er/sie/es habe geschrieen; geschrien |
| 1. Person Plural |
conclamitaverimus
|
wir haben geschrieen; geschrien |
| 2. Person Plural |
conclamitaveritis
|
ihr habet geschrieen; geschrien |
| 3. Person Plural |
conclamitaverint
|
sie haben geschrieen; geschrien |
| |
Passiv |
|
| 1. Person Singular |
conclamitatus sim
|
ich sei geschrieen; geschrien worden |
| 2. Person Singular |
conclamitatus sis
|
du seiest geschrieen; geschrien worden |
| 3. Person Singular |
conclamitatus sit
|
er/sie/es sei geschrieen; geschrien worden |
| 1. Person Plural |
conclamitati simus
|
wir seien geschrieen; geschrien worden |
| 2. Person Plural |
conclamitati sitis
|
ihr seiet geschrieen; geschrien worden |
| 3. Person Plural |
conclamitati sint
|
sie seien geschrieen; geschrien worden |
Plusquamperfekt Indikativ
| |
Aktiv |
|
| 1. Person Singular |
conclamitaveram
|
ich hatte geschrieen; geschrien |
| 2. Person Singular |
conclamitaveras
|
du hattest geschrieen; geschrien |
| 3. Person Singular |
conclamitaverat
|
er/sie/es hatte geschrieen; geschrien |
| 1. Person Plural |
conclamitaveramus
|
wir hatten geschrieen; geschrien |
| 2. Person Plural |
conclamitaveratis
|
ihr hattet geschrieen; geschrien |
| 3. Person Plural |
conclamitaverant
|
sie hatten geschrieen; geschrien |
| |
Passiv |
|
| 1. Person Singular |
conclamitatus eram
|
ich war geschrieen; geschrien worden |
| 2. Person Singular |
conclamitatus eras
|
du warst geschrieen; geschrien worden |
| 3. Person Singular |
conclamitatus erat
|
er/sie/es war geschrieen; geschrien worden |
| 1. Person Plural |
conclamitati eramus
|
wir waren geschrieen; geschrien worden |
| 2. Person Plural |
conclamitati eratis
|
ihr warst geschrieen; geschrien worden |
| 3. Person Plural |
conclamitati erant
|
sie waren geschrieen; geschrien worden |
Plusquamperfekt Konjunktiv
| |
Aktiv |
|
| 1. Person Singular |
conclamitavissem
|
ich hätte geschrieen; geschrien |
| 2. Person Singular |
conclamitavisses
|
du hättest geschrieen; geschrien |
| 3. Person Singular |
conclamitavisset
|
er/sie/es hätte geschrieen; geschrien |
| 1. Person Plural |
conclamitavissemus
|
wir hätten geschrieen; geschrien |
| 2. Person Plural |
conclamitavissetis
|
ihr hättet geschrieen; geschrien |
| 3. Person Plural |
conclamitavissent
|
sie hätten geschrieen; geschrien |
| |
Passiv |
|
| 1. Person Singular |
conclamitatus essem
|
ich wäre geschrieen; geschrien worden |
| 2. Person Singular |
conclamitatus esses
|
du wärest geschrieen; geschrien worden |
| 3. Person Singular |
conclamitatus esset
|
er/sie/es wäre geschrieen; geschrien worden |
| 1. Person Plural |
conclamitati essemus
|
wir wären geschrieen; geschrien worden |
| 2. Person Plural |
conclamitati essetis
|
ihr wäret geschrieen; geschrien worden |
| 3. Person Plural |
conclamitati essent
|
sie wären geschrieen; geschrien worden |
Futur II
| |
Aktiv |
|
| 1. Person Singular |
conclamitavero
|
ich werde geschrieen; geschrien haben |
| 2. Person Singular |
conclamitaveris
|
du wirst geschrieen; geschrien haben |
| 3. Person Singular |
conclamitaverit
|
er/sie/es wird geschrieen; geschrien haben |
| 1. Person Plural |
conclamitaverimus
|
wir werden geschrieen; geschrien haben |
| 2. Person Plural |
conclamitaveritis
|
ihr werdet geschrieen; geschrien haben |
| 3. Person Plural |
conclamitaverint
|
sie werden geschrieen; geschrien haben |
| |
Passiv |
|
| 1. Person Singular |
conclamitatus ero
|
ich werde geschrieen; geschrien worden sein |
| 2. Person Singular |
conclamitatus eris
|
du werdest geschrieen; geschrien worden sein |
| 3. Person Singular |
conclamitatus erit
|
er/sie/es werde geschrieen; geschrien worden sein |
| 1. Person Plural |
conclamitati erimus
|
wir werden geschrieen; geschrien worden sein |
| 2. Person Plural |
conclamitati eritis
|
ihr werdet geschrieen; geschrien worden sein |
| 3. Person Plural |
conclamitati erunt
|
sie werden geschrieen; geschrien worden sein |
Infinite
| |
Aktiv |
|
| Gleichzeitigkeit |
conclamitare
|
schreien |
| Vorzeitigkeit |
conclamitavisse
|
geschrieen; geschrien haben |
| Nachzeitigkeit |
conclamitaturum esse
|
schreien werden |
| |
Passiv |
|
| Gleichzeitigkeit |
conclamitari conclamitarier
|
geschrieen; geschrien werden |
| Vorzeitigkeit |
conclamitatum esse
|
geschrieen; geschrien worden sein |
| Nachzeitigkeit |
conclamitatum iri
|
künftig geschrieen; geschrien werden |
Imperative
Imperativ I
| |
Latein |
Deutsch |
| 2. Person Singular |
conclamita
|
schreie! |
| 2. Person Plural |
conclamitate
|
schreit! |
Imperativ II
| |
Latein |
| 2. Person Singular |
conclamitato
|
| 3. Person Singular |
conclamitato
|
| 2. Person Plural |
conclamitatote
|
| 3. Person Plural |
conclamitanto
|
Gerundium
| |
Latein |
Deutsch |
| Nominativ |
conclamitare
|
das Schreien |
| Genitiv |
conclamitandi
|
des Schreiens |
| Dativ |
conclamitando
|
dem Schreien |
| Akkusativ |
conclamitandum
|
das Schreien |
| Ablativ |
conclamitando
|
durch das Schreien |
| Vokativ |
conclamitande
|
Schreien! |
Gerundivum
Singular
| |
Maskulinum |
Femininum |
Neutrum |
| Nominativ |
conclamitandus
|
conclamitanda
|
conclamitandum
|
| Genitiv |
conclamitandi
|
conclamitandae
|
conclamitandi
|
| Dativ |
conclamitando
|
conclamitandae
|
conclamitando
|
| Akkusativ |
conclamitandum
|
conclamitandam
|
conclamitandum
|
| Ablativ |
conclamitando
|
conclamitanda
|
conclamitando
|
| Vokativ |
conclamitande
|
conclamitanda
|
conclamitandum
|
Plural
| Nominativ |
conclamitandi
|
conclamitandae
|
conclamitanda
|
| Genitiv |
conclamitandorum
|
conclamitandarum
|
conclamitandorum
|
| Dativ |
existiert nicht |
existiert nicht |
existiert nicht |
| Akkusativ |
conclamitandos
|
conclamitandas
|
conclamitanda
|
| Ablativ |
existiert nicht |
existiert nicht |
existiert nicht |
| Vokativ |
conclamitandi
|
conclamitandae
|
conclamitanda
|
Partizipien
Gleichzeitigkeit (Partizip Präsens Aktiv)
Singular
| |
Maskulinum |
Femininum |
Neutrum |
| Nominativ |
conclamitans
|
conclamitans
|
conclamitans
|
| Genitiv |
conclamitantis
|
conclamitantis
|
conclamitantis
|
| Dativ |
conclamitanti
|
conclamitanti
|
conclamitanti
|
| Akkusativ |
conclamitantem
|
conclamitantem
|
conclamitans
|
| Ablativ |
conclamitanti conclamitante
|
conclamitanti conclamitante
|
conclamitanti conclamitante
|
| Vokativ |
conclamitans
|
conclamitans
|
conclamitans
|
Plural
| Nominativ |
conclamitantes
|
conclamitantes
|
conclamitantia
|
| Genitiv |
conclamitantium conclamitantum
|
conclamitantium conclamitantum
|
conclamitantium conclamitantum
|
| Dativ |
conclamitantibus
|
conclamitantibus
|
conclamitantibus
|
| Akkusativ |
conclamitantes
|
conclamitantes
|
conclamitantia
|
| Ablativ |
conclamitantibus
|
conclamitantibus
|
conclamitantibus
|
| Vokativ |
conclamitantes
|
conclamitantes
|
conclamitantia
|
Vorzeitigkeit (Partizip Perfekt Passiv)
Singular
| |
Maskulinum |
Femininum |
Neutrum |
| Nominativ |
conclamitatus
|
conclamitata
|
conclamitatum
|
| Genitiv |
conclamitati
|
conclamitatae
|
conclamitati
|
| Dativ |
conclamitato
|
conclamitatae
|
conclamitato
|
| Akkusativ |
conclamitatum
|
conclamitatam
|
conclamitatum
|
| Ablativ |
conclamitato
|
conclamitata
|
conclamitato
|
| Vokativ |
conclamitate
|
conclamitata
|
conclamitatum
|
Plural
| Nominativ |
conclamitati
|
conclamitatae
|
conclamitata
|
| Genitiv |
conclamitatorum
|
conclamitatarum
|
conclamitatorum
|
| Dativ |
conclamitatis
|
conclamitatis
|
conclamitatis
|
| Akkusativ |
conclamitatos
|
conclamitatas
|
conclamitata
|
| Ablativ |
conclamitatis
|
conclamitatis
|
conclamitatis
|
| Vokativ |
conclamitati
|
conclamitatae
|
conclamitata
|
Nachzeitigkeit (Partizip Futur Aktiv)
Singular
| |
Maskulinum |
Femininum |
Neutrum |
| Nominativ |
conclamitaturus
|
conclamitatura
|
conclamitaturum
|
| Genitiv |
conclamitaturi
|
conclamitaturae
|
conclamitaturi
|
| Dativ |
conclamitaturo
|
conclamitaturae
|
conclamitaturo
|
| Akkusativ |
conclamitaturum
|
conclamitaturam
|
conclamitaturum
|
| Ablativ |
conclamitaturo
|
conclamitatura
|
conclamitaturo
|
| Vokativ |
conclamitature
|
conclamitatura
|
conclamitaturum
|
Plural
| Nominativ |
conclamitaturi
|
conclamitaturae
|
conclamitatura
|
| Genitiv |
conclamitaturorum
|
conclamitaturarum
|
conclamitaturorum
|
| Dativ |
conclamitaturis
|
conclamitaturis
|
conclamitaturis
|
| Akkusativ |
conclamitaturos
|
conclamitaturas
|
conclamitatura
|
| Ablativ |
conclamitaturis
|
conclamitaturis
|
conclamitaturis
|
| Vokativ |
conclamitaturi
|
conclamitaturae
|
conclamitatura
|
Supina
| Supin I |
Supin II |
conclamitatum
|
conclamitatu
|