Präsens Indikativ
  
    |  | Aktiv |  | 
  
    | 1. Person Singular | beneplaceo 
 |  | 
  
    | 2. Person Singular | beneplaces 
 |  | 
  
    | 3. Person Singular | beneplacet 
 |  | 
  
    | 1. Person Plural | beneplacemus 
 |  | 
  
    | 2. Person Plural | beneplacetis 
 |  | 
  
    | 3. Person Plural | beneplacent 
 |  | 
  
    |  | Passiv |  | 
  
    | 1. Person Singular | beneplaceor 
 |  | 
  
    | 2. Person Singular | beneplaceris beneplacere
 
 |  | 
  
    | 3. Person Singular | beneplacetur 
 |  | 
  
    | 1. Person Plural | beneplacemur 
 |  | 
  
    | 2. Person Plural | beneplacemini 
 |  | 
  
    | 3. Person Plural | beneplacentur 
 |  | 
 
Präsens Konjunktiv
  
    |  | Aktiv |  | 
  
    | 1. Person Singular | beneplaceam 
 |  | 
  
    | 2. Person Singular | beneplaceas 
 |  | 
  
    | 3. Person Singular | beneplaceat 
 |  | 
  
    | 1. Person Plural | beneplaceamus 
 |  | 
  
    | 2. Person Plural | beneplaceatis 
 |  | 
  
    | 3. Person Plural | beneplaceant 
 |  | 
  
    |  | Passiv |  | 
  
    | 1. Person Singular | beneplacear 
 |  | 
  
    | 2. Person Singular | beneplacearis beneplaceare
 
 |  | 
  
    | 3. Person Singular | beneplaceatur 
 |  | 
  
    | 1. Person Plural | beneplaceamur 
 |  | 
  
    | 2. Person Plural | beneplaceamini 
 |  | 
  
    | 3. Person Plural | beneplaceantur 
 |  | 
 
Imperfekt Indikativ
  
    |  | Aktiv |  | 
  
    | 1. Person Singular | beneplacebam 
 |  | 
  
    | 2. Person Singular | beneplacebas 
 |  | 
  
    | 3. Person Singular | beneplacebat 
 |  | 
  
    | 1. Person Plural | beneplacebamus 
 |  | 
  
    | 2. Person Plural | beneplacebatis 
 |  | 
  
    | 3. Person Plural | beneplacebant 
 |  | 
  
    |  | Passiv |  | 
  
    | 1. Person Singular | beneplacebar 
 |  | 
  
    | 2. Person Singular | beneplacebaris beneplacebare
 
 |  | 
  
    | 3. Person Singular | beneplacebatur 
 |  | 
  
    | 1. Person Plural | beneplacebamur 
 |  | 
  
    | 2. Person Plural | beneplacebamini 
 |  | 
  
    | 3. Person Plural | beneplacebantur 
 |  | 
 
Imperfekt Konjunktiv
  
    |  | Aktiv |  | 
  
    | 1. Person Singular | beneplacerem 
 |  | 
  
    | 2. Person Singular | beneplaceres 
 |  | 
  
    | 3. Person Singular | beneplaceret 
 |  | 
  
    | 1. Person Plural | beneplaceremus 
 |  | 
  
    | 2. Person Plural | beneplaceretis 
 |  | 
  
    | 3. Person Plural | beneplacerent 
 |  | 
  
    |  | Passiv |  | 
  
    | 1. Person Singular | beneplacerer 
 |  | 
  
    | 2. Person Singular | beneplacereris beneplacerere
 
 |  | 
  
    | 3. Person Singular | beneplaceretur 
 |  | 
  
    | 1. Person Plural | beneplaceremur 
 |  | 
  
    | 2. Person Plural | beneplaceremini 
 |  | 
  
    | 3. Person Plural | beneplacerentur 
 |  | 
 
Futur I
  
    |  | Aktiv |  | 
  
    | 1. Person Singular | beneplacebo 
 |  | 
  
    | 2. Person Singular | beneplacebis 
 |  | 
  
    | 3. Person Singular | beneplacebit 
 |  | 
  
    | 1. Person Plural | beneplacebimus 
 |  | 
  
    | 2. Person Plural | beneplacebitis 
 |  | 
  
    | 3. Person Plural | beneplacebunt 
 |  | 
  
    |  | Passiv |  | 
  
    | 1. Person Singular | beneplacebor 
 |  | 
  
    | 2. Person Singular | beneplaceberis beneplacebere
 
 |  | 
  
    | 3. Person Singular | beneplacebitur 
 |  | 
  
    | 1. Person Plural | beneplacebimur 
 |  | 
  
    | 2. Person Plural | beneplacebimini 
 |  | 
  
    | 3. Person Plural | beneplacebuntur 
 |  | 
 
Perfekt Indikativ
  
    |  | Aktiv |  | 
  
    | 1. Person Singular | beneplacui 
 |  | 
  
    | 2. Person Singular | beneplacuisti 
 |  | 
  
    | 3. Person Singular | beneplacuit 
 |  | 
  
    | 1. Person Plural | beneplacuimus 
 |  | 
  
    | 2. Person Plural | beneplacuistis 
 |  | 
  
    | 3. Person Plural | beneplacuerunt beneplacuere
 
 |  | 
  
    |  | Passiv |  | 
  
    | 1. Person Singular | beneplacitus sum 
 |  | 
  
    | 2. Person Singular | beneplacitus es 
 |  | 
  
    | 3. Person Singular | beneplacitus est 
 |  | 
  
    | 1. Person Plural | beneplaciti sumus 
 |  | 
  
    | 2. Person Plural | beneplaciti estis 
 |  | 
  
    | 3. Person Plural | beneplaciti sunt 
 |  | 
 
Perfekt Konjunktiv
  
    |  | Aktiv |  | 
  
    | 1. Person Singular | beneplacuerim 
 |  | 
  
    | 2. Person Singular | beneplacueris 
 |  | 
  
    | 3. Person Singular | beneplacuerit 
 |  | 
  
    | 1. Person Plural | beneplacuerimus 
 |  | 
  
    | 2. Person Plural | beneplacueritis 
 |  | 
  
    | 3. Person Plural | beneplacuerint 
 |  | 
  
    |  | Passiv |  | 
  
    | 1. Person Singular | beneplacitus sim 
 |  | 
  
    | 2. Person Singular | beneplacitus sis 
 |  | 
  
    | 3. Person Singular | beneplacitus sit 
 |  | 
  
    | 1. Person Plural | beneplaciti simus 
 |  | 
  
    | 2. Person Plural | beneplaciti sitis 
 |  | 
  
    | 3. Person Plural | beneplaciti sint 
 |  | 
 
Plusquamperfekt Indikativ
  
    |  | Aktiv |  | 
  
    | 1. Person Singular | beneplacueram 
 |  | 
  
    | 2. Person Singular | beneplacueras 
 |  | 
  
    | 3. Person Singular | beneplacuerat 
 |  | 
  
    | 1. Person Plural | beneplacueramus 
 |  | 
  
    | 2. Person Plural | beneplacueratis 
 |  | 
  
    | 3. Person Plural | beneplacuerant 
 |  | 
  
    |  | Passiv |  | 
  
    | 1. Person Singular | beneplacitus eram 
 |  | 
  
    | 2. Person Singular | beneplacitus eras 
 |  | 
  
    | 3. Person Singular | beneplacitus erat 
 |  | 
  
    | 1. Person Plural | beneplaciti eramus 
 |  | 
  
    | 2. Person Plural | beneplaciti eratis 
 |  | 
  
    | 3. Person Plural | beneplaciti erant 
 |  | 
 
Plusquamperfekt Konjunktiv
  
    |  | Aktiv |  | 
  
    | 1. Person Singular | beneplacuissem 
 |  | 
  
    | 2. Person Singular | beneplacuisses 
 |  | 
  
    | 3. Person Singular | beneplacuisset 
 |  | 
  
    | 1. Person Plural | beneplacuissemus 
 |  | 
  
    | 2. Person Plural | beneplacuissetis 
 |  | 
  
    | 3. Person Plural | beneplacuissent 
 |  | 
  
    |  | Passiv |  | 
  
    | 1. Person Singular | beneplacitus essem 
 |  | 
  
    | 2. Person Singular | beneplacitus esses 
 |  | 
  
    | 3. Person Singular | beneplacitus esset 
 |  | 
  
    | 1. Person Plural | beneplaciti essemus 
 |  | 
  
    | 2. Person Plural | beneplaciti essetis 
 |  | 
  
    | 3. Person Plural | beneplaciti essent 
 |  | 
 
Futur II
  
    |  | Aktiv |  | 
  
    | 1. Person Singular | beneplacuero 
 |  | 
  
    | 2. Person Singular | beneplacueris 
 |  | 
  
    | 3. Person Singular | beneplacuerit 
 |  | 
  
    | 1. Person Plural | beneplacuerimus 
 |  | 
  
    | 2. Person Plural | beneplacueritis 
 |  | 
  
    | 3. Person Plural | beneplacuerint 
 |  | 
  
    |  | Passiv |  | 
  
    | 1. Person Singular | beneplacitus ero 
 |  | 
  
    | 2. Person Singular | beneplacitus eris 
 |  | 
  
    | 3. Person Singular | beneplacitus erit 
 |  | 
  
    | 1. Person Plural | beneplaciti erimus 
 |  | 
  
    | 2. Person Plural | beneplaciti eritis 
 |  | 
  
    | 3. Person Plural | beneplaciti erunt 
 |  | 
 
Infinite
  
    |  | Aktiv |  | 
  
    | Gleichzeitigkeit | beneplacere 
 |  | 
  
    | Vorzeitigkeit | beneplacuisse 
 |  | 
  
    | Nachzeitigkeit | beneplaciturum esse 
 |  | 
  
    |  | Passiv |  | 
  
  
    | Gleichzeitigkeit | beneplaceri beneplacerier
 
 |  | 
  
    | Vorzeitigkeit | beneplacitum esse 
 |  | 
  
    | Nachzeitigkeit | beneplacitum iri 
 |  | 
   
  
  
Imperative
Imperativ I
  
    |  | Latein | Deutsch | 
 
  
    | 2. Person Singular | beneplace 
 | ! | 
  
    | 2. Person Plural | beneplacete 
 | ! | 
Imperativ II
  
    |  | Latein | 
 
  
    | 2. Person Singular | beneplaceto 
 | 
  
    | 3. Person Singular | beneplaceto 
 | 
  
    | 2. Person Plural | beneplacetote 
 | 
  
    | 3. Person Plural | beneplacento 
 | 
  
   
  
  
Gerundium
 
  
    |  | Latein | Deutsch | 
  
  
    | Nominativ | beneplacere 
 | das | 
  
    | Genitiv | beneplacendi 
 | des es | 
  
    | Dativ | beneplacendo 
 | dem | 
  
  
    | Akkusativ | beneplacendum 
 | das | 
  
    | Ablativ | beneplacendo 
 | durch das | 
  
    | Vokativ | beneplacende 
 | ! | 
    
 
  
 
 
Gerundivum
Singular
  
    |  | Maskulinum | Femininum | Neutrum | 
  
    | Nominativ | beneplacendus 
 | beneplacenda 
 | beneplacendum 
 | 
  
    | Genitiv | beneplacendi 
 | beneplacendae 
 | beneplacendi 
 | 
  
    | Dativ | beneplacendo 
 | beneplacendae 
 | beneplacendo 
 | 
  
    | Akkusativ | beneplacendum 
 | beneplacendam 
 | beneplacendum 
 | 
  
    | Ablativ | beneplacendo 
 | beneplacenda 
 | beneplacendo 
 | 
  
    | Vokativ | beneplacende 
 | beneplacenda 
 | beneplacendum 
 | 
Plural
  
    | Nominativ | beneplacendi 
 | beneplacendae 
 | beneplacenda 
 | 
  
    | Genitiv | beneplacendorum 
 | beneplacendarum 
 | beneplacendorum 
 | 
  
    | Dativ | existiert nicht | existiert nicht | existiert nicht | 
  
    | Akkusativ | beneplacendos 
 | beneplacendas 
 | beneplacenda 
 | 
  
    | Ablativ | existiert nicht | existiert nicht | existiert nicht | 
  
    | Vokativ | beneplacendi 
 | beneplacendae 
 | beneplacenda 
 | 
 
 
 
 
 
Partizipien
Gleichzeitigkeit (Partizip Präsens Aktiv)
Singular
  
    |  | Maskulinum | Femininum | Neutrum | 
  
    | Nominativ | beneplacens 
 | beneplacens 
 | beneplacens 
 | 
  
    | Genitiv | beneplacentis 
 | beneplacentis 
 | beneplacentis 
 | 
  
    | Dativ | beneplacenti 
 | beneplacenti 
 | beneplacenti 
 | 
  
    | Akkusativ | beneplacentem 
 | beneplacentem 
 | beneplacens 
 | 
  
    | Ablativ | beneplacenti beneplacente
 
 | beneplacenti beneplacente
 
 | beneplacenti beneplacente
 
 | 
  
    | Vokativ | beneplacens 
 | beneplacens 
 | beneplacens 
 | 
  
Plural
  
    | Nominativ | beneplacentes 
 | beneplacentes 
 | beneplacentia 
 | 
  
    | Genitiv | beneplacentium beneplacentum
 
 | beneplacentium beneplacentum
 
 | beneplacentium beneplacentum
 
 | 
  
    | Dativ | beneplacentibus 
 | beneplacentibus 
 | beneplacentibus 
 | 
  
    | Akkusativ | beneplacentes 
 | beneplacentes 
 | beneplacentia 
 | 
  
    | Ablativ | beneplacentibus 
 | beneplacentibus 
 | beneplacentibus 
 | 
  
    | Vokativ | beneplacentes 
 | beneplacentes 
 | beneplacentia 
 | 
Vorzeitigkeit (Partizip Perfekt Passiv)
Singular
  
    |  | Maskulinum | Femininum | Neutrum | 
  
    | Nominativ | beneplacitus 
 | beneplacita 
 | beneplacitum 
 | 
  
    | Genitiv | beneplaciti 
 | beneplacitae 
 | beneplaciti 
 | 
  
    | Dativ | beneplacito 
 | beneplacitae 
 | beneplacito 
 | 
  
    | Akkusativ | beneplacitum 
 | beneplacitam 
 | beneplacitum 
 | 
  
    | Ablativ | beneplacito 
 | beneplacita 
 | beneplacito 
 | 
  
    | Vokativ | beneplacite 
 | beneplacita 
 | beneplacitum 
 | 
  
Plural
  
    | Nominativ | beneplaciti 
 | beneplacitae 
 | beneplacita 
 | 
  
    | Genitiv | beneplacitorum 
 | beneplacitarum 
 | beneplacitorum 
 | 
  
    | Dativ | beneplacitis 
 | beneplacitis 
 | beneplacitis 
 | 
  
    | Akkusativ | beneplacitos 
 | beneplacitas 
 | beneplacita 
 | 
  
    | Ablativ | beneplacitis 
 | beneplacitis 
 | beneplacitis 
 | 
  
    | Vokativ | beneplaciti 
 | beneplacitae 
 | beneplacita 
 | 
Nachzeitigkeit (Partizip Futur Aktiv)
Singular
  
    |  | Maskulinum | Femininum | Neutrum | 
  
    | Nominativ | beneplaciturus 
 | beneplacitura 
 | beneplaciturum 
 | 
  
    | Genitiv | beneplacituri 
 | beneplaciturae 
 | beneplacituri 
 | 
  
    | Dativ | beneplacituro 
 | beneplaciturae 
 | beneplacituro 
 | 
  
    | Akkusativ | beneplaciturum 
 | beneplacituram 
 | beneplaciturum 
 | 
  
    | Ablativ | beneplacituro 
 | beneplacitura 
 | beneplacituro 
 | 
  
    | Vokativ | beneplaciture 
 | beneplacitura 
 | beneplaciturum 
 | 
  
Plural
  
    | Nominativ | beneplacituri 
 | beneplaciturae 
 | beneplacitura 
 | 
  
    | Genitiv | beneplaciturorum 
 | beneplaciturarum 
 | beneplaciturorum 
 | 
  
    | Dativ | beneplacituris 
 | beneplacituris 
 | beneplacituris 
 | 
  
    | Akkusativ | beneplacituros 
 | beneplacituras 
 | beneplacitura 
 | 
  
    | Ablativ | beneplacituris 
 | beneplacituris 
 | beneplacituris 
 | 
  
    | Vokativ | beneplacituri 
 | beneplaciturae 
 | beneplacitura 
 | 
 
Supina
  
    | Supin I | Supin II | 
 
  
    | beneplacitum 
 | beneplacitu 
 |